Menigeen uit het Noorden van het land heeft vast hetzelfde gevoel als ik, als je denkt aan Appelscha. Want wie er niet op schoolreisje geweest in Appelscha? Het was altijd zo spannend, die schoolreisjes. De avond voor een schoolreisje kon ik nooit in slaap komen van de spanning. Want we gingen met de bus weg. Ik zat nooit in een bus. Dagelijks fietste ik zo’n 3 kilometer naar mijn school. In de wintermaanden werden we met een aantal buurtkinderen met de auto naar school gebracht. Dus een bus? Daar had ik nog nooit in gezeten.
We gingen dus met de bus naar Appelscha. Verzamelen in de klas, papa’s en mama’s wachtend tot we mochten instapten. Nog even snel een laatste kus. ‘Veel plezier lieverd!’ En daar stapte ik de bus in, gelukkig zat ik naast mijn beste vriendinetje. Een goedgevulde rugtas mee. Uit het raam zocht je je ouders op, nog even zwaaien en we vertrokken. Het leek een hele reis, terwijl het in werkelijkheid hooguit een half uur duurde. Iedereen weet vast wel naar welke attractie we gingen: naar Duinen Zathe. Destijds nog gevestigd aan de Boerestreek. Eenmaal in het park kregen we grotendeels de vrije hand om te spelen. Daar stond ik dan, met mijn rugtasje op met een groepje vriendinnetjes, in een voor mij ontzettend groot park. Wat een grote attracties en wat een groot plezier hadden we die dag! Het is was een ontzettend leuke dag. Dé attratactie die ik me nog goed herinner is toch we de welbekende rups door de appel. Poeh dat ging hard en ik kreeg een kriebel in mijn buik als we hard door de appel gleden. Een dag met mooie herinneringen!
Inmiddels is het park verhuisd naar een andere locatie en is het uitgebreid met nog een mooie herinnering: het verkeerspark. In mijn kinderjaren was deze gevestigd in Assen, ook daar ben ik geweest. Inmiddels ben ik moeder geworden en heb ik de kinderen in de leeftijd dat een dagje pretpark mogelijk is. Zo brachten we afgelopen zomer, jaren later na dat ene schoolreisje van mij, weer een bezoek aan Appelscha. Mijn hart maakte een sprongetje bij de rups. Hij was er nog! Samen met mijn jongste zoon stapte ik in en maakten we een rondje. En hoe leuk reageerde hij: ‘Ging hard hè mam, ik kreeg een kriebel in mijn buik!’
